CZESŁAW MĄCZYŃSKI – OBROŃCA LWOWA
Przyszły dowódca obrony Lwowa urodził się w 1881 roku. Pochodził z rodziny nauczycielskiej. Po maturze i rocznej służbie wojskowej w artylerii podjął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego. Potem studiował jeszcze prawo. Angażował się w życie społeczne na uczelni: był prezesem Bratniej Pomocy i samokształceniowego Ogniwa. Zakładał Drużyny Bartoszowe, organizację paramilitarną, która zrzeszała młodzież wiejską. W1910 roku przeniósł się do Przemyśla, gdzie uczył polskiego w Gimnazjum Klasycznym. Po wybuchu wojny został powołany do macierzystego 2. Pułku Artylerii Polowej. Od końca 1916 roku do wiosny 1918 roku służył w dowództwie IV Armii, a następnie w IV Generalnej Komendzie, która stacjonowała we Lwowie. Nawiązał kontakty z liderami tamtejszej endecji i stanął na czele Polskich Kadr Wojskowych. Mimo że miał niewielu podkomendnych, po zajęciu miasta przez Ukraińców zdołał pozyskać zaufanie przywódców innych organizacji i objął naczelną komendę. Spokój Mączyńskiego, który dla jednych był oznaką 1 kunktatorstwa, według innych pozwalał rozładowywać konflikty wśród obrońców. Po wyzwoleniu Lwowa Mączyński kierował Komendą Wojskową miasta i powiatu. Nie potrafił zapanować nad podkomendnymi, którzy wespół z cywilami dokonali pogromu lwowskich Żydów. Potem został dowódcą Brygady Lwowskiej i – na krótko – 5. Dywizji Piechoty, na której czele walczył z Ukraińcami. W1919 i 1920 roku bił się z bolszewika mi na Białorusi w ramach 1. Dywizji Litewsko-Białoruskiej.
Sklep dla patriotów sprawdź tutaj kliknij.
Podczas kontrofensywy sowieckiej w 1920 roku znalazł się we Lwowie i utworzył Małopolskie Oddziały Armii Ochotniczej. W1922 roku został wybrany na posła na sejm, w którym przewodniczył komisji wojskowej. W tym czasie angażował się w upamiętnienie obrony Lwowa, m.in. w budowę Cmentarza Orląt i działalność Związku Obrońców Lwowa. Wydał też kontrowersyjną pracę historyczno-wspomnieniową „Boje lwowskie”, która przysporzyła mu wielu wrogów (odbył się nawet proces przed sądem wojskowym w Przemyślu). Po zakończeniu kadencji sejmowej na krótko powrócił do armii. Zwolniony ze służby, osiadł w gospodarstwie rolnym w Wierzbowie pod Brzeżanami. Zmarł w 1935 roku.
