Łukasz Ciepliński (1913-1951)
Łukasz Ciepliński urodził się 26 listopada 1913 r. w Kwilczu k. Międzychodu w Wielkopolsce. Rodzice mieli piekarnie i sklep kolonialny. Był jednym z ich ośmiorga dzieci.
W 1929 r. został słuchaczem Korpusu Kadetów nr 3 w Rawiczu.
Po maturze w 1934 r. podjął naukę w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej.
W listopadzie 1936 r. rozpoczął służbę w 62. pułku piechoty w Bydgoszczy. Z czasem powierzono mu tam dowodzenie kompanią przeciwpancerną.
We wrześniu 1939 r. brał udział w bitwie nad Bzurą. Podczas walk zniszczył sześć niemieckich czołgów. Został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy. Awansowany na stopień porucznika z resztkami macierzystego pułku przedarł się do Warszawy. Uczestniczył w obronie stolicy. Po jej kapitulacji uniknął niewoli.
Do konspiracji wstąpił już na jesieni 1939 r. W grudniu tego roku przedostał się na Węgry, gdzie przeszedł szkolenie przygotowujące go do działalności podziemnej. W drodze powrotnej do kraju został zatrzymany przez Niemców w Baligrodzie na Podkarpaciu. Trafił do więzienia w Sanoku, skąd uciekł w maju 1940 r.
Upamiętniając w nowoczesnym stylu pamięć o tych wydarzeniach możemy zaproponować odzież patriotyczną, sprawdź TUTAJ
Już w czasach szkolnych, Ciepliński wyróżniał się jako opanowany, grzeczny, a przy tym zdolny uczeń. W 1929 r. po pomyślnym zdaniu egzaminów, został przyjęty do Korpusu Kadetów w Rawiczu. Szkoła ta nawiązywała do przedrozbiorowej tradycji słynnej Szkoły Rycerskiej i za swój cel stawiała nie tylko nauczanie ogólnokształcące i wojskowe, ale i wzór wychowania patriotycznego oraz obywatelskiego. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości, we wrześniu 1934 r. Łukasz Ciepliński podejmuje się dalszej edukacji w zakresie wojskowości w Szkole Podchorążych Piechoty w Komorowie. Będąc jednym z najzdolniejszych studentów uzyskał szlify oficerskie 15 października awansując do stopnia podporucznika. Podczas obchodów Święta Niepodległości, jako delegat swojego rocznika, zostaje przedstawiony Prezydentowi RP Ignacemu Mościckiemu. W tym samym miesiącu rozpoczął służbę w 62 pułku piechoty w Bydgoszczy.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. wraz ze swoim pułkiem uczestniczył w walkach armii „Pomorze”. Szczególnie zasłużył się w słynnej bitwie nad Bzurą, gdy jako dowódca kompanii osłaniał przeprawę przez rzekę, prowadząc skuteczny ostrzał czołgów niemieckich. Za ten czyn, jeszcze na placu boju, otrzymał z rąk gen. Tadeusza Kutrzeby Krzyż Virtuti Militari, Krzyż Walecznych oraz awans do stopnia porucznika. Według relacji świadków to pierwsze odznaczenie, generał osobiście odpiął od swego munduru i udekorował nim młodego oficera. Kolejny etapem walk w których wziął udział Ciepliński, była obrona Warszawy. Po kapitulacji stolicy, pod przybranym nazwiskiem Jan Pawlita, wraz z dowódcą swojego pułku, ppłk Kazimierzem Rawiczem-Heilmanem, udał się do Rzeszowa w celu podjęcia działalności konspiracyjnej.
Od wiosny 1940 r. do kwietnia 1941 pełnił funkcję komendanta obwodu Rzeszów Związku Walki Zbrojnej. Przez kolejne cztery lata był inspektorem rejonowym ZWZ – AK Rzeszów.
„Wykazał nieprzeciętne zdolności dowódcze, odważny i rozważny w podejmowaniu decyzji sprawił, że rzeszowski inspektorat uznawany był za najlepszy w okręgu AK Kraków” – pisze o nim jego biograf Zbigniew K. Wójcik.
Brał udział w akcji „Burza”.
W nocy z 7 na 8 października 1944 r. dowodził nieudaną akcją rozbicia więzienia na zamku w Rzeszowie, gdzie NKWD więziło ok. 300 żołnierzy AK.
W marcu 1945 r. przeszedł do kadrowej organizacji wojskowej „NIE”, a następnie Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj.
Młode Pokolenia mogą upamiętniając historię Naszego Kraju sprawdzić sobie np. Bluzę Patriotyczną Kliknij TU
Po czasie działalności na Podkarpaciu, przedostał się się wraz ze swoim dowódcą oraz kilkoma współpracownikami przez Karpaty do Budapesztu. Celem tej podjętej w połowie grudnia wyprawy, było nawiązanie kontaktu (poprzez działającą tam bazę łączności) z dowództwem konspiracji krajowej lub sztabem Naczelnego Wodza. W stolicy Węgier wszyscy uczestnicy wyprawy odbyli specjalny kurs konspiracyjny a po otrzymaniu stosownych rozkazów, wyprawieni z powrotem do kraju. 15 stycznia 1940 r. podczas przeprawy w Bieszczadach, zostali zdradzeni, aresztowani przez ukraińską milicję i przekazani w ręce Niemców. Porucznikowi Cieplińskiemu udało się zbiec z więzienia po niemal 3 miesiącach. W pożyczonym ubraniu, wygłodzony, bez dokumentów przebył pieszo 80 km z Komańczy do Rzeszowa, by kontynuować działalności w podziemiu.
Od września do grudnia 1945 kierował okręgiem krakowskim, a później obszarem południowym Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”.
Z Rzeszowa przez Kraków trafił do Zabrza. Mieszkał tam z żoną Jadwigą, prowadząc sklep włókienniczo-galanteryjny. W 1947 r. urodził im się syn.
Po aresztowaniach kolejnych trzech Zarządów Głównych WiN, Ciepliński w styczniu 1947 r. stanął na czele IV ZG WiN.
W kierowaniu organizacją opierał się na wielu współpracownikach i podkomendnych z rzeszowskiego inspektoratu AK. Odtwarzał rozbitą aresztowaniami strukturę Zrzeszenia, utrzymując łączność z Delegaturą Zagraniczną WiN i rozwijając działalność wywiadowcza i propagandową.
28 listopada 1947 r. został aresztowany. W więzieniu Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego na warszawskim Mokotowie przez trzy lata, do listopada 1950 r., poddawany był okrutnemu śledztwu. Z niektórych przesłuchań skatowanego przynoszono w kocu. Znęcali się nad nim m.in. Józef Różański, Anatol Fejgin, Józef Światło i Józef Dusza. „Wydaje mi się czasem, że giną moje siły, nie mogę już patrzeć na to, co się dzieje, słuchać jęku mordowanych, na to królestwo szatana” – pisał w grypsie do żony.
14 października 1950 r. Cieplińskiego wraz z sześcioma innymi członkami IV ZG WiN Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie skazał na karę śmierci.
Pomimo wymienionych problemów, młody dowódca, stanął na wysokości zadania. Wykazał przy tym nie tylko wrodzone zalety charakteru (odwaga, skromność, uprzejmość), ale i nabyte umiejętności pracy w konspiracji. Dzięki temu przez cały okres okupacji utrzymał się na swoim stanowisku. Warto przy tym podkreślić, że wymagając od siebie, potrafił również wymagać od swoich podwładnych, piętnując zachowania niemoralne. Docenili to jego przełożeniu, awansując w 1942 r. Łukasza Cieplińskiego do rangi kapitana. Do najważniejszych osiągnięć kierowanego przezeń Inspektoratu należało zdobycie map wojskowych z planami do wojny z ZSRS oraz wyników testów niemieckiej broni rakietowej V-2. Dokumentacje te udało się przekazać aliantom zachodnim. Rozwinięta była także działalność informacyjno-propagandowa, której owocem było m. in. wydawanie podziemnej gazety „Na Posterunku”, działalność szabotażowo-dywersyjna oraz szkoleniowa. Wedle badań w kierowanym przez „Pługa” Inspektoracie, działało w organizacji ok. 15 tys. ludzi.
1 marca 1951 r. Łukasz Ciepliński i sześciu innych członków IV ZG WiN – Adam Lazarowicz, Mieczysław Kawalec, Józef Rzepka, Franciszek Błażej, Józef Batory i Karol Chmiel – zostało rozstrzelanych na terenie więzienia mokotowskiego. Egzekucja rozpoczęła się o godz. 20. Skazani byli kolejno podprowadzani na miejsce kaźni, a kat strzelał im w tył głowy.
Ciał zamordowanych nie wydano rodzinom. Pogrzebano je w nieznanym do dziś miejscu.
Po Cieplińskim pozostało niewiele pamiątek. Do nielicznych należą m.in. wydane w czerwcu 2007 r. przez Instytut Pamięci Narodowej i Towarzystwo Naukowe Societas Vistulana grypsy więzienne pisane przez prezesa IV ZG WiN z celi śmierci do żony i czteroletniego wtedy syna.
„Grypsy przeszmuglowane i zachowane do dzisiaj to rzadkość, zaś cała ich kolekcja – to ewenement źródłowy i historyczny. Ponadto jeśli są to grypsy pisane w komunistycznej celi śmierci przez jednego z legendarnych przywódców Polski Podziemnej i Drugiej Konspiracji, w niezwykły sposób przechowane przez skazanego na dożywocie kolegę z konspiracji – mamy do czynienia z poruszającym źródłem historycznym i z relikwią polskiego marzenia o wolności i niepodległości jednocześnie” – napisał w słowie wstępnym do książki ówczesny prezes IPN Janusz Kurtyka.
„Pług” kategorycznie zabrania walki zbrojnej pozostających w partyzantce oddziałów, by zapobiec przelewowi krwi. Głównym celem WiN ma być podtrzymanie ducha narodu i działalność patriotyczno-wychowawcza w oparciu o zasady chrześcijańskie. Jednak wobec postępujących aresztowań, Łukasz Ciepliński postanawia ściśle ograniczyć działalności WiN, zachowując jedynie szkielet organizacji. Niestety, już 27 listopada zostaje aresztowany i następnie poddany okrutnemu śledztwu przez katów z UB.
W pokazowym procesie 14 października 1950 r. komunistyczny Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie skazuje Łukasza Cieplińskiego na pięciokrotną karę śmierci. Wraz z nim podobne wyroki dostało jego sześciu najbliższych współpracowników. Czekając w celi śmierci na wyrok pisze pełne uczucia żalu, ale i nadziei, grypsy pożegnalne do małoletniego syna Andrzeja, Żony oraz przyjaciół. Listy te są wielkim świadectwem wiary i dowodem na to, że oprawcom, mimo zastosowania niezwykle brutalnych metod śledztwa, nie udało się złamać jego ducha.
Pamięć będzie trwać zawsze, podtrzymując to możemy wspomnieć to np. na odzieży patriotycznej z orłem, np koszulki patriotyczne Kliknij TU
„Kariera wojskowa i polityczna Łukasza Cieplińskiego była wprost zawrotna. Pamiętać, bowiem trzeba, że we wrześniu 1939 roku wyruszył w pole podporucznik służby stałej, dowodząc kompanią ppanc. 62. pułku piechoty. Natomiast po jedenasty latach – 1 marca 1951 roku – ginął w więzieniu na Mokotowie 38. letni podpułkownik Wojska Polskiego, ale także prezes najważniejszej organizacji niepodległościowej na ziemiach powojennej Polski, Zrzeszenia +Wolność i Niezawisłość+, będący kontynuatorem dzieła przywódców Państwa Podziemnego” – napisał o nim K. Z. Wójcik. (PAP)
Ordery i odznaczenia:
Order Orła Białego – 2007 pośmiertnie odznaczony przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Walecznych
Upamiętnienie:
1 marca 2017 roku, w ramach kolejnych obchodów Narodowego Dnia Pamięci „Żołnierzy Wyklętych”, Minister Obrony Narodowej Antoni Macierewicz nadał 3 Podkarpackiej Brygadzie Obrony Terytorialnej imię pułkownika Łukasza Cieplińskiego
