You are currently viewing Polski Lwów | Najstarszy Polski Klub Piłkarski | AtamanShop.pl

Polski Lwów | Najstarszy Polski Klub Piłkarski | AtamanShop.pl

Założycielami grodu obronnego w 1251 roku byli książę Daniel i jego syn Lew z dynastii książąt halickich. Po bezpotomnej śmierci Bolesława Trojdenowicza w 1349 r. Lwów zajął jego wuj król Kazimierz Wielki i po latach walk i dwukrotnym spaleniu, odbudował go i doprowadził do rozkwitu, a następnie nadał mu prawa miejskie.

Polska Odzież Kliknij TUTAJ:

Za czasów Ludwika Węgierskiego Ruś Halicka została odłączona od korony polskiej, ponownie do granic Polski przywróciła ją królowa Jadwiga. Okres rozwoju miasta przypada na czasy panowania Jagiellonów, Lwów stał się stolicą województwa i siedzibą arcybiskupów. W tolerancji żyli obok siebie mieszkańcy różnych narodowości i wyznań. Do potęgi gospodarczej Lwowa przyczynił się król Władysław Warneńczyk nadając miastu prawo składu, zaś o potędze obronnej decydowało zbudowanie dwóch zamków: niskiego i wysokiego. Miasto było nękane przez wojska tatarskie, a w 1527 miał miejsce wielki pożar niszczący większą cześć zabudowań.

 

 

Wiek XVI to okres ponownego rozkwitu, powstało wiele budowli w stylu renesansowym z wpływami różnych kultur, które razem zmieniły Lwów w stolicę artystyczną Rzeczypospolitej. Zbudowano wtedy Cerkiew Wołoska, a w latach późniejszych: kaplica Boimów, kościoły Bernardynów, Jezuitów, a w rynku kamienice: Czarna i Królewska.

Kolejne wieki przyniosły miastu liczne oblężenia, próbowali je zdobywać kozacy pod wodzą Chmielnickiego, Szwedzi, książe siedmiogrodzki Jerzy Rakoczy oraz sułtan Mehmed IV. Miasta nie udało się zdobyć lub zawierane zostały układy i płacony był okup. Dopiero w 1704 Lwów został zajęty i splądrowany przez Szwedów. Po okresie wojen miasto się ponownie odbudowało, powstały słynne kościoły: dominikanów, trynitarzy, paulinów i katedra unicka św. Jura. W 1759 r. Papież Klemens XIII nadał akademii prawa uniwersyteckie.

Po utracie niepodległości w 1772 r. Lwów znalazł się w zaborze austriackim. Nastąpiła germanizacja społeczeństwa, zamknięto wiele kościołów, klasztorów i szkół. W ograniczonym zakresie działały polskie instytucje i obiekty kulturalne. W 1830 miał miejsce wielki głód i epidemia cholery.

Galicja uzyskała autonomię w 1867 r. nastąpiła polonizacja urzędów samorządowych i administracyjnych. Język polski powrócił też do szkół i uczelni. Otwarto linie kolejowe i Lwów stał się ważnym węzłem komunikacyjnym. W okresie tym zbudowano gmach politechniki, sejmu krajowego i wielu innych obiektów kulturalnych. W 1899 powstała sieć wodociągów, a w 1901 elektrownie.

 

 

Od 1907 r. nasilają się konflikty polsko-ukraińskie. Polacy zakładają tajne organizacje wojskowe: Związek Walki Czynnej, Związek Strzelecki, Drużyny Bartoszowe i Drużyny Strzeleckie.Wojna bałkańska i I wojna światowa zatrzymują dynamiczny rozwój miasta. We wrześniu 1914 r. Lwów zajmują wojska rosyjskie. W 1918 r. na skutek Traktatu Brzeskiego Galicja został podzielona i część wschodnia przyznana Ukrainie. W listopadzie 1918 r. doszło do walk Polaków z Ukraińcami. Władze austriackie sprowadziły do Lwowa ukraińskich Strzelców Siczowych. W tym czasie większość mężczyzn była jeszcze na wojnie, więc miasta bronili dzieci i młodzież. Ta bohaterska obrana zmusiła wojska Budionnego do wycofania się. Po wojnie naczelnik państwa Józef Piłsudski odznaczył miasto orderem Virtuti Militari, a jego obrońcą poległym w walkach wzniesiono pomnikowy Cmentarz Orląt Lwowskich

We wrześniu 1939 roku na mocy paktu Ribbentrop-Mołotow, Lwów dostał się pod okupację sowiecką, rozpoczęły się masowe wywózki Polaków i prześladowania. 29 czerwca 1941 r. miasto zajmują wojska hitlerowskie, w kolejnych latach okupacji aresztowano i rozstrzelano 25 profesorów wyższych uczelni Lwowa i prawie całą ludność pochodzenia żydowskiego.

Po zakończeniu wojny Lwów został przyłączony do Ukrainy (ZSRR) a Polacy wysiedleni do Polski, głównie na odzyskane ziemie zachodnie.

 

 

W tym czasie Polacy stanowili około 2/3 ludności Lwowa, a więc byli zdecydowaną większością. Co ciekawe w Galicji Wschodniej powołując się na spis austriacki z 1910 roku, obszar ten zamieszkiwało około 3 791 miliona Ukraińców, 770 tysięcy Polaków i 660 tysięcy Żydów, jednak w miastach przeważała ludność polska i żydowska. Początkiem konfliktu było dążenie Ukraińców do utworzenia swojego państwa. Galicja, mimo że była pod zaborem, wyróżniała się łagodnym traktowaniem i swobodą. Uzyskała autonomię, co wykorzystali nasi rodacy w polonizacji rejonu. Powstawały ruchy narodowo – niepodległościowe zarówno polskie, jak i ukraińskie. Po 1918 roku państwa centralne miały zamiar utworzyć państwo ukraińskie z ziem, do których prawa rościła sobie ludność polska. Nieudolny rząd Królestwa Polskiego przystał na niekorzystne traktaty, jednak podał się do dymisji po licznych manifestacjach Polaków. Zaborcy celowo wysyłali polskie pułki na dalekie fronty po to by wojska ukraińskie mogły szykować bunt w polskim mieście. Ciekawostka – niektórzy z żołnierzy, w tym głównie porucznik Ludwik de Laveaux chciał skłonić władze do uprzedzenia ataku Ukraińców – obawy przed zbrojnym wystąpieniem uznano za przesadzone (między innymi dlatego w mieście brakowało wojska).

 

 

15marca minie 90. rocznica mało dziś pamiętanego wydarzenia: uznania przez Radę Ambasadorów polskiej suwerenności w Galicji Wschodniej. Tym samym pointę zyskał piękny rozdział naszej historii, umownie nazywany obroną Lwowa. Dzisiaj okazuje się, że Lwowa wciąż trzeba bronić – przed ordynarnym fałszowaniem historii tego miasta, przed rugowaniem polskości z jego historii. A także – przed biernością i niemocą polskich elit, które nie potrafią upomnieć się o podstawowe przysługujące nam prawa. Przyszedł już chyba najwyższy czas, aby zrewidować polskie paradygmaty dotyczące partnerstwa z Ukrainą. Zapewne nie utrzymywalibyśmy z Niemcami przyjaznych, dobrosąsiedzkich stosunków, gdyby na przykład w Dreźnie stawiano pomnik Heinricha Himmlera. Dlaczego więc nie reagujemy, kiedy w miastach dzisiaj leżących na terenie Ukrainy wznosi się pomniki ideologów i współsprawców ludobójstwa, jakiego w czasie II wojny światowej dopuścili się na Polakach (i Żydach) ukraińscy nacjonaliści?

Pokąsanie Giedroyciem

Od 1989 r. polska polityka wschodnia obciążona jest syndromem, który najlepiej określić mianem „pokąsania Giedroyciem”. To na ideach legendarnego redaktora paryskiej „Kultury” zbudowana została koncepcja naszej polityki względem Ukrainy. Zgodnie z nią Polska powinna pełnić rolę rzecznika Ukrainy w strukturach Unii Europejskiej, być lobbystą jej przystąpienia nie tylko do UE, ale również – w przyszłości – do NATO. Polskie elity tak przejęły się tą misją, że nie zauważyły, iż polsko-ukraińskie partnerstwo od dawna przypomina stosunki pary, w której jedna strona głaska po główce, druga zaś – bije tępą pałką. Taki stan rzeczy zgodnie akceptują politycy SLD, PO i liderzy PiS, co jest zapewne jedyną sytuacją w historii III RP, kiedy ugrupowania te solidarnie prezentują taką samą postawę.

 

 

Lwów to miasto-symbol. Trudno wyobrazić sobie miejsce bardziej związane z polskością: z polską historią, kulturą, tożsamością. Współcześnie przestaliśmy już w pełni zdawać sobie z tego sprawę. Dzisiaj wizja Rzeczypospolitej bez Lwowa jest łatwa i oczywista, jawi się wręcz jako naturalny porządek rzeczy. Tymczasem prawie 60 lat temu wyobrazić sobie Polskę bez Lwowa znaczyło mniej więcej tyle, ile wyobrazić sobie nasz kraj bez Krakowa czy Warszawy. To było przecież jedno z trzech–czterech najważniejszych dla naszej kultury i tożsamości miast. Tam biło serce Polski. Zrezygnować z tej tradycji, ze świadomości polskości Lwowa, oznacza rezygnację z ważnej części naszej narodowej tożsamości.

 

Pogoń Lwów – polski klub piłkarski z siedzibą we Lwowie. Kontynuator tradycji powołanego wiosną 1904 roku w IV Gimnazjum we Lwowie piłkarskiego Klubu Gimnastyczno-Sportowego IV Gimnazjum, działającego od 1907 do 1939 roku pod nazwą LKS Pogoń i reaktywowanego w 2009. Obecnie zajmuje 32. miejsce w tabeli wszech czasów polskiej ekstraklasy, będąc zarazem jednym z najbardziej utytułowanych przedwojennych polskich klubów piłkarskich (cztery tytuły mistrza Polski).

Lwowski Klub Sportowy był współzałożycielem Związku Polskiego Piłki Nożnej przy związku austriackim, Polskiego Związku Piłki Nożnej i mistrzostw Polski. W roku 1909 Pogoń założyła klub sportowy JKS Jarosław. Był on filią Pogoni do 1914 roku i funkcjonował pod nazwą Pogoń Jarosław. Drużyna piłkarska Pogoni do roku 1939 działała jako jedna z sekcji wielosekcyjnego LKS. Obecnie prócz futbolowej istnieje tylko sekcja kolarska.

Sklep Patriotyczny TUTAJ!

Lata 1904–1914

 

Pierwsze drużyny piłkarskie wśród uczniów IV Gimnazjum we Lwowie powstały w 1900. Ich założycielem był nauczyciel gimnastyki Eugeniusz Piasecki. Piłkarze rozegrali w tymże roku mecze towarzyskie na terenie Lwowskiego Klubu Cyklistów (1:1 i 0:0 z gospodarzami). Jednak dopiero w 1904 drużyny uczniowskie przyjęły oficjalną nazwę: Klub Gimnastyczno-Sportowy uczniów IV-ego Gimnazjum. Wówczas po raz pierwszy drużyna zagrała też mecz wyjazdowy – w krakowskim Parku Jordana (0:3 z miejscowymi studentami). Na przełomie lat 1906 i 1907 młodzież postanowiła się usamodzielnić i powołać do życia niezależny klub z własnym statutem. Rozpoczęto rozmowy na temat fuzji z Lechią. W 1907 uzgodniono nazwę (Lwowski Klub Sportowy „Pogoń”; zaproponował ją Maksymilian Dudryk) i barwy klubowe – biało-czerwono-niebieskie. Na czele klubu stanął dr Piasecki. Głównym sponsorem został Ludwik Kuchar, właściciel sieci kin we Lwowie i Krakowie, którego synowie Tadeusz, Władysław, Wacław, Mieczysław byli zawodnikami Pogoni. 1907 rok przyjmowano za rok założenia klubu do czasu odzyskania w 1918 przez Polskę niepodległości.